پارک دوبل ( قسمت اول )

          از دار دنیای فانی یک گوشی تلفن دارم که بسیار دوستش دارم ، نه به خاطر این که یک گوشی است ، به خاطر اینکه از یکی از عزیزترین کسانم کادو گرفتم ، و یک ماشین که آن هم به نام مادرم و به کام من است ولی دوستش دارم . در واقع همان یک گوشی را می توانید جزو اموال من به شمار بیاورید اما می خواهم از مرکب آهنینم بگویم که درواقع مال خودم نیست . یک پراید نوک مدادی که همیشه کثیف و خاکی و آلوده است مگر گاهی اوقات که با پسر عمه ام مشترکا دستی به سروگوشش بکشیم . از لوازم اضافی هم خبری نیست ، ضبط کاست ، قالپاق فابریک خود پراید که البته قالپاق عقب سمت شاگرد ندارد . روکش و موکش و این صحبت ها هم که ابدا ! چراغ داخل ماشین هم موقع دنده عقب روشن می شود که این یکی را فقط می توان از علائم ظهور قلمداد کرد !

     مدل 88 ، اردیبهشت بود که تحویل گرفتیم . 2 3 ماه بیش نگذشته بود که مادرم آینه ی طرف راننده را نابود کرد ، دو سه هفته هم از این اتفاق بیشتر نگذشته بود که جلوسمت شاگرد را به یک نیسان کوبید ، و یکی دو ماه هم از این حادثه نگذشت که من هم خودی نشان دادم و سمت راننده را به هنگام خروج از پارک به ستون مالیدم . خلاصه من و مادرم که هردو تازه مهر گواهینامه مان خشک شده بود با این ماشین رانندگی آموختیم . چند وقتی گذشت و سالم می بردیم و می آوردیمش . آن زمان که یک سال از عمر پراید می گذشت ، همسایه ی بغلی ما کوبید و ساخت ، خانه اش را ! از قضا دیوار آجری که کنار خانه ی ما کشیده بودند یک روز گرم تابستانی روی کاپوت پراید نازنین فرو ریخت و ... ریخت دیگر ! نه از آن ریختنها که با دو تا چکش و پولیش مثل روز اول شود ، کاپوت باید عوض شود . ولی همه ی این اتفاقات سر سوزنی از علاقه ی من به این چهارچرخ له و په کم نکرد که هیچ ، اضافه هم کرد .

      از ظاهر خسته و نالان و خموده اش که بگذریم ، درونش هم کم خرج روی دست ما نگذاشته . روغن ریزی داشت ، موتورش صدای زیادی می داد ، منبع اگزوز ایراد داشت که همه را ردیف کردم . خدا را شکر رو پا و سرحال است و کار ما را راه می اندازد . راستی یادم رفت که بگویم چراغ ترمز عقب سمت راننده هم سوخته است ولی مهم نیست چون چراغ ترمز سمت شاگرد شصت راننده ی عقبی را خبر دار می کند که ترمز گرفته ام و باید ترمز کند دیگر ! همین کافی است !

     دیگر اتفاق خاصی برای خوش رکاب من نیفتاد تا 3 روز پیش از نگارش این متون . ماشین دست عمه ی اینجانب بوده که جهت خریدی جزئی بیرون می رود . نقل قول از عمه :  حوالی چهارراه سرسبز برای لحظاتی کوتاه ( با فلاشر روشن ) دوبله پارک کرده بودم . رفتم و به سرعت برگشتم دیدم ماشین نیست . به سرعت متوجه ترشح بیش از حد معمول آدرنالین در بدنم شدم و دچار دستپاچگی شده و یاد آهنگ هیجان انگیز و حماسی (( درشهر )) افتادم که چهره ی دزدان را شطرنجی کرده اند و آنها هم اظهار ندامت می کنند . سپس از مردی که آنجا ایستاده بود پرسیدم ماشین من ( البته ماشین به نام مادرم و به کام من است ولی در آن وضعیت عمه مالک آن قلمداد می شود ) را ندیده اید ؟ آن مرد محترم هم می گوید چرا ! جرثقیل برد ! نفس راحتی می کشم که دزد نبرده است ، خدا رو شکر ! ولی چطور می شود در این چند دقیقه ی کوتاه این اتفاق افتاده باشد ! (من هم هنوز نفهمیده ام . حدس می زنم یکی داره اینجا موش می دوونه ! ) در آن لحظه با منزل تماس گرفتم که من ( کاتب این سطور ) گوشی را برداشتم و از اینکه جرثقیل جای دزد مرکب آهنین من را برده در وهله ی اول خوشحال شدم و بعد دلم شور افتاد که یعنی الان پرایدم کجاست ؟ امشب در سرمای سوزناک این شهر بی مهر کجا سر به زمین می گذارد ؟ نکند با او بدرفتاری کنند ؟ لوازم اضافه اش را باز نکنند ؟ نکند ... نکند ... دلشوره دارم . عمه منو از این افکار شوم خارج می کند و شماره پلاکش را از من می پرسد . خودم فقط می دانم رقم آخرش فرد است ، باقی ارقام یادم نیست ، همان عدد فرد هم یادم نیست که چند است فقط می دانم فرد است . از مادر ( مالک وسیله ) می پرسم ، او می داند و به عمه اعلام می کنم . عمه خداحافظی کرده و قطع می کند . من با حسرت به جای خالی اش ( جای خالی ماشین ) در کنج حیاط خانه می نگرم .

      بعد از چند ساعت عمه به خانه بر می گردد و شرح ما وقع می دهد که ما پیش تر برای شما دادیم ، شرح ! گویا ماشین را به پارکیگ نیروی دریایی برده اند . باید برای ترخیص به مرکزی که اسمش را هنوز هم نمی دانم واقع در اتوبان حقانی رو به روی پارک آب و آتش برویم و برگه ی ترخیص گرفته و برگردیم و ماشین را از پارکینگ نیرو دریایی تحویل بگیریم . برای این کار باید برگه ی عدم خلافی بگیریم . فردا پنج شنبه است و برنامه ریزی می کنیم که ابتدا می رویم برگه ی عدم خلافی می گیریم و میریم برگه ی ترخیص می گیریم و میایم ماشین و تحویل می گیریم و ... همین دیگر !

      ادامه ی داستان در پست بعدی همین وبلاگ !

آنچه در قسمت بعد خواهید خواند :

   آیا عمه شوخی کرده است ؟ آیا عمه با شما شوخی دارد ؟ آن مرد محترم آنجا چه کار می کرده است ؟ آیا ماشین خلافی دارد ؟ چقدر ؟ آیا من صبح می توانم از خواب بیدار شوم ؟ آنجا که اسمش را نمی دانم چگونه است ؟ شلوغ است ؟ آنجا چه اتفاقاتی در انتظار ماست ؟ آن زن شیک پوش خودکار من را پس می دهد ؟ آن پیر مرد کارت ملی اش را که گم کرده پیدا می کند ؟ عکس العمل آقای پلیس به مردی که به او فحاشی می کند چیست ؟ آن مرد جوان بالاخره می فهمد که که باید به کدام باجه مراجعه کند ؟ آیا کارمان یک روزه تمام می شود ؟ آیا ماشین همانطور که بود هنوز هم هست ؟

 تیتراژ پایانی قسمت اول

*به علت اینکه مکان از نظر نظامی محافطت می شد ، عکس برداری با عجله و بی دقت انجام شده است !
*این متون 2 3 هفته بعد از نگارش در فضای مجازی انتشار یافته است !