پارك دوبل ( قسمت دوم )

آنچه گذشت :

ماشینی که اردیبهشت 88 تحویل گرفته بودیم و در حفظ و نگه داریش بسیار کوشا بودیم و بسیار تمیز و فنی سالم بود و دست یک خانم دکتر بود که فقط می رفت مطب و میومد !عمه سوار می شود و دوبل پارکش می کند ، جرثقیل ماشین را می برد . حالا پدر یا مادر یا همسر یا خواهر یا برادر یا فرزند مالک باید برای ترخیصش اقدام کند .

عمه شوخی نکرده ، آن مرد هم از کسبه ی محل بوده که آنجا پلاس بوده . صبح می شود ، ساعت 7 است . مادرم بیدارم می کند . من ساعت 8:30 بیدار می شوم . صبحانه ی مختصری می خورم و راهی این راه پر پیچ و خم و صعب العبور می شوم . به پلیس+10 می رویم . برگه ی خلافی درخواست می کنیم . می شود 1200 تومان . برگه را می دهند . 53 تومان خلاف کرده ام . حوصله و وقت اعتراض دادن ندارم که بگویم والا بلا من به فرمان پلیس بی توجهی نکرده ام که 26 هزار جریمه اش را بدهم ، اصلا تا به حال پلیس فرمانی به من نداده است که بی توجهی کنم ! همانجا 53 تومان می دهم و برگه ی عدم خلافی را می گیریم ، چاپ مجدد برگه ی عدم خلافی هم می شود 1200 تومان دیگر . به سمت میدان ونک حرکت می کنم ، با یک تاکسی پراید سفید . چند بار در طول مسیر مدارک لازم و کپی های مورد نیاز را چک می کنم که چیزی کم و کسر نباشد ، مدارک زیادی مورد نیاز است . سند ماشین و کپی ، کارت ماشین و کپی ، برگه ی عدم خلافی و کپی ، برگه ی مفاصاحساب پرداخت عوارض سالیانه ی ماشین و کپی ، شناسنامه ی مالک و کپی از صفحه ی اول و دوم ، شناسنامه و کارت ملی نماینده ی مالک ( من ) و کپی ، برگه ای که باید از افسری که ماشین را به جرثقیل سپرد می گرفتیم و آبی رنگ است که عمه این برگه را گرفته است . خلاصه تا اینها را چک کنم می رسم به مقصد .

به محض ورود صف طویل مردم را می بینم که کپی از مدارکشان نگرفته اند و تو صف کپی اند . ابرویی بالا میندازم و با غرور به سمت اتاق اصلی می روم . نسبتا شلوغ است . 7 باجه وجود دارد که باید در هر کدام کار خاصی انجام دهیم . عقل سالم حکم می کند که به ترتیب عمل کنیم و به باجه ی 1 برویم . پسرک جوانی که فکر میکند از شرایط کار در این فضاها این است که باید اخمو باشی و لاتی صحبت کنی می گوید اول باجه ی 4 . چیزی نمی پرسم ! می روم باجه ی4 و در صف قرار می گیریم . همه ی آنها که جلوی من هستند مدارکشان ناقص است و به اتاق کپی ارجاع داده می شوند ولی من کاملم . تشکیل پرونده می دهم در حالیکه تمام مدت در حال ابرو بالا انداختن هستم . برگه ای را که پر کرده ایم افسر مهربان می گوید باجه ی 2 ولی این چه ترتیبیه ؟ نمی پرسم ! در مسیر باجه ی 2 پیرمردی سراغ کارت ملی اش را از من می گیرد . نمی دانم کجاست !

تمام مدارک را به باجه ی 4 تحویل داده ام و حالا یک برگه در دست دارم و به باجه ی 2 می روم و یک مهر، تمام وظیفه ی این مرد پیر وعنق متصدی این باجه است . با دست باجه ی 5 را نشان می دهد ؟!؟! برگه ی مهر خورده را به مردی جوان و خوش برخورد می دهم و می نشینم تا صدا کند مرا ؟!؟! نشسته ام که صدای داد و بیداد از باجه ی 1 می آید ، مردی با شتاب از آنجا خارج می شود و به سمت باجه ی 7 می رود در حالیکه بلند بلند می گوید : (( الهی خرج دوا درمون زن و بچتون شه ! )) من که هنوز آنجا نرفته ام . چیزی ندارم بگویم ! جوانی را می بینم که وقتی من در صف باجه ی 2 بودم پشت من ایستاده بود . هنوز هم دارد می چرخد و نمی داند باید از کجا شروع کند . خانم میانسال و شیک پوشی از من خودکار می خواهد ، به او می دهم ، خودکار را !

اسمم را صدا می زند . چند جا را امضا می کند و چند رقم وارد کامپیوتر می کند و یک برگه و نصفی به من می دهد و باجه ی 6 را نشان می دهد . این باجه اتفاقا خلوت است چون فقط یک امضا در وظایفش گنجانده شده . امضا می کند و می گوید بفرمایید باجه ی 1 . به همان پسرک چندش آور و مشمئز کننده می رسم . صفی کوتاه انتظار مرا می کشد . مردی میانسال در صف است که روابط عمومی بالایی دارد و مرا به حرف می کشد . می گوید : (( خدا شاهده 5 دقیقه نشد رفتم و اومدم دیدم ماشین نیست ، به خدا از دزد بدترن اینا ! )) من هم حرفانش را تایید کردم و مقداری به طنزپردازی پرداختم . پسرک مشمئز کننده علاوه بر مهر کردن باید 20 هزار تومانم بگیرد . با کمال نارضایتی پول را می دهم ، این پول به خاطر زحمتی است که راننده ی جرثقیل محترم کشیده است . رسید و یک کاغذ و نصفی را تحویل می گیرم و به غول مرحله ی آخر که همان باجه ی بزرگ و پرهیبت 7 است می رسم . اینجا هم صف ندارد چون هنوز هم نمی دانم کارش دقیقا چیست . برگه ها را نگاه کرد و تایید نظری کرد و گفت بفرمایید پارکینگ ! اشک در چشمانم حلقه زده است ، ذوق و شوقی مثال زدنی دارم . تشکر می کنم و به سمت در خروج می روم و آن جوان را می بینم که هنوز نمی داند این رشته از کجا شروع می شود و آن زن که سراسیمه به سمت من می آید و تشکر می کند و خودکارم را پس می دهد ! مرد جوانی هم فریاد می کشد این کارت ملی مال کیه ؟ پیر مرد هم به سمتش می دود و خوشحال و خرسند می گردد . چه پایان خوشی !

می آییم بیرون . تاکسی می گیرم . یک پیکان زرد رنگ ! رسالت . رسالت دربست انتهای نیرو دریایی . وارد پارکینگ بزرگ ماشین ها می شوم . آخرش ناپیداست . یک برگ و نصفی که با عرق جبین و زور بازو بدست آورده ام را نشان می دهم . 5 هزار تومان هم اینجا می دهم و می گذارند بروم دنبال مرکبم بگردم . خیلی دلم برایش تنگ شده ، با آن کاپوت گاو پیشانی سفید شده و طولی نمی کشد که میابمش ! مثل همان روزی است که جرثقیل بردش . خوب مانده ماشالا ! سوار می شوم ، سوییچ می اندازم ، می چرخانم . روشن نمی شود . باتری خالی کرده . گویا از آن لحظه که دوبله پارک شده تا صبح روز بعد فلاشرش روشن بوده . ماشین گشت میاید و باتری به باتری می کنیم و روشن می شود و 2 هزار تومنم به راننده ی گشتی می دهم بابت لطفی که کرده است ؟!؟! سوار می شوم و راهی منزل می شوم .


تیتراژ پایانی قسمت دوم


این همه مصیبت کشیدم و این همه صف واستادم و انقدر وقت تلف کردم ، به عبارتی با پول کرایه ی تاکسی 40 هزار تومانم پیاده شدم ، به خاطر چند دقیقه دوبل پارک کردن . من را آویزه ی گوشتان کنید و حتی برای چند ثانیه هم دوبل پارک نکنید ، کمربند ایمنی هم همیشه ببندید ، سیگارم نکشید و با کودکان هم مهربان باشیم و به پدر و مادر خود نیکی کنیم .

*باجه ی 3 هم وجود داشت ولی کارش با باجه ی 4 مشترک بود . می توانستید در صف هرکدام که می پسندیدید بایستید !