همه تنهایی های من

      آدمی هستم که تنهایی رو خیلی دوست ندارم ، ترجیح می دم اکثراوقات دوروبرم پر از آدم و شلوغی و سروصدا باشه  تا اینکه تنها باشم و وقتم رو با خودم بگذرونم . وقتی توی خونه مهمونی چیزی برگزار می شه محاله اونو از دست بدم ، با فامیل به خصوص فامیل مادرم می شینیم و کلی می گیم و می خندیم ، اینجور وقتا یه لحظه به خودم میام و رو سرو صداهای دوروبرم تمرکز می کنم میبینم وااااااای چقدر خونه شلوغ و پرسرو صدائه ، ولی این شلوغی رو دوست دارم . وقتی با دوستان دور هم جمع می شیم معمولا هرچی تعداد بیشتر یاشه ، بهم بیشتر خوش می گذره . خودمم توی جمع جزو پرحرف ترین و شلوغ ترین ها هستم . اصلا و هیچ وقت اهل گوشه گیری و این صحبتا نبودم .
     ولی هر آدمی گاهی نیاز به تنهایی داره ، گاهی واقعا دلت می خواد هیچ کس جز خودت نباشه و فقط خودت باشی و خودت ، مهم نیست که واسه این تنهاییت چه برنامه ای داری یا اصلا شاید هیچ برنامه ای نداشته باشی ! ولی همین که تنهایی باشی واست دلچسب و واقعا لازمه . اما فرصت تنهایی واسه من توی خونه خیلی کم پیش اومده ، همواره تو خونمون فرد یا افرادی حاضر بودن که اگرم من نیاز به تنهایی داشته باشم امکان این رو حداقل تو خونه ازم صلب کنن . هرچند تنهایی تو خونه یه حاله دیگه ای داره ، تویه چند باره اندکی که این امکان واسم فراهم شده ، موزیک لایت روبا صدای بلند به راه کردم ، بساط قهوه ترک روبه پا کردم و با یک تلفن به یار و همراه همیشگیم ، آرتای عزیز که خوردن ساندویچ های ویژه و مغزوزبونش رو به همتون توصیه می کنم ، از بند گرسنگی هم خودم رو رهانیدم و با خیال راحت به تنهاییم رسیدم . به قول حمید جون این جور وقتا هرچقدرم صدای موزیک بلند باشه ، آدم احساس می کنه همه جا آرومه و سکوت و آرامش کامل برقراره . ولی افسوس این فرصت خیلی بهم دست نداده .
      بیشتر اوقات تنهاییم رو تو ماشین می گذرونم ، هم می شه صدای موزیک رو توش بلند کرد و هم می شه سراغ آرتای عزیز رفت هم می شه حسابی تنها بود ، فقط مشکلش اینه که از قهوه ی ترک خبری نیست و سکوت برقرار نیست ، تازه اگه بعضی از راننده های محترم تمام لذت تنهایی رو از دماغت درنیارن . گاهی هم توی کافه ، البته تو کافه هم تنهایی رو دوست ندارم ولی با یه هم صحبت خوب ، از کافه نشینی واقعا لذت می برم ! احساس می کنم یک هم صحبت خلوت آدم رو به هم نمی زنه ، شاید چون حرف زدن رو خیلی دوست دارم و اگرم تو خونه تنها شم گاهی با خودم حرف می زنم ، چه بهتر که یک مخاطب واقعی داشته باشی برای صحبت کردن . جمعیتی کافه رفتن رو دوست ندارم ، صدا به صدا نمی رسه و با وجود کثرت افراد همه تنهان ، یکی اینور میز ، یکی اونور میز ، هر دو یا سه نفری مشغول یک بحث ، یا شاید من احساسم اینجوریه !
     جای دیگه ای که بازم برای پر کردن لحظات تنهایی دوست دارم ، جاییه که بهش می گیم (( بالا )) ! با رفقا گاهی می ریم و با وجود اینکه دو سه نفری میریم هرکدوم برای خودمون تنهاییم و تنهایی شهر رو از بالا نگاه می کنیم . به خصوص اگه او شب ماه پیدا باشه و بشه آسمون پر ستاره رو در هوایی صاف از فاصله ای که انگار خیلی نزدیک تر شده دید . از اصلی ترین لذت های تنهایی من تماشای ستاره هاست . یکی با دریا حال می کنه ، یکی با بارون ، یکی با باد ،  ما هم با ستاره ! ولی نمی دونم چی می شه که یه وقتا ییهو هوس تنهایی می کنه آدم ، نه اتفاق بدی افتاده ، نه از دوروبریاش خسته شده ، نه غمگین و افسرده شده ، نه ... ولی دلش می خواد تنها باشه و تنهاییش رو به روش خودش بگذرونه .  من خودم اغلب اوقات که هوس تنهایی می کنم می خوام فکر کنم ، وقتایی که می خوام تصمیمات مهم بگیرم دوست دارم تنها باشم . آدما دلایلی مختلفی واسه تنهایی هاشون دارن . ولی یه چیزی که تو پرس و جو از خیلی ها فهمیدم اینه که اکثر آدما وقتی احساس تنهایی می کنن که آدمای زیادی رو دوروبرشون دارن و از نظر حضور فیزیکی تنها نیستن . معمولا تنهایی حس زود گذر و ناپایداری هم هست ولی من سعی می کنم ازش خوب استفاده کنم .